این در حالیست که پارچه های شیشه با روکش PTFE به علت داشتن خصوصیات ضد چسبندگی (در هر دو طرف پوشش PTFE)، مانع از جمع شدن و رسوب کردن مواد بر روی پوشش پارچه خواهند شد.

در آخرین مرحله از فرایند تولید, پارچه پوشش داده شده و تکمیل میشود و به دور لایه بیرونی خود رول می شود. این کار بدان جهت انجام می گیرد که به علت تمیز ماندن سطح پارچه کیفیت سطح پارچه تولید شده حفظ خواهد شد. رول کردن پارچه توسط غلتک های فولادی انجام می گیرد که دارای روکشی پلاستیکی بوده و به سطح پارچه فشار می آورند و به علت جهت چرخش متفاوت با هم اختلاف جهت چرخش بین آنها باعث رول شدن پارچه خواهند شد.

در صورتیکه به الزاماتی خاص درباره افزایش دوام و یا رفتار پارچه در مقابل آتش نیاز باشد باید از یکی از گروه های پارچه های شیشه با پوشش PTFE استفاده کرد.

سختی و استحکام بالای این نوع پارچه ها غالباً به خاطر وجود پارچه شیشه است. روکش محافظ از جنس PTFE (پلاستیک ترکیب شده با فلور) یکی از محکمترین پیوندهای موجود در شیمی آلی به حساب می آید. PTFE سختی کمی دارد ولی پلاستیک محکمی است. این ماده تا حد بالایی در مقابل ،دما نور و آب مقاوم است و از خصوصیات ضد چسبندگی خوبی برخوردار است. بعلاوه PTFE (بدون اضافه کردن تثبیت کننده و پلاستی سایزرها)، اشتعال ناپذیر بوده و می توانند در محدوده حرارتی بین ۲۷۰ – تا ۳۰۰ درجه سانتیگراد مورد استفاده قرار گیرند.

پارچه شیشه که در واقع به عنوان بستر (base) مورد استفاده قرار می گیرد در برابر UV خورشید مقاوم است ولی اگر پوشش روی آن آسیب دید, نفوذ آب از ناحیه آسیب دیده عامل اصلی در کاهش استحکام پارچه بحساب خواهد
آمد.
الیاف شیشه به خاطر ترد و شکننده بودنشان به صورت فیلامنت های تکی ریسیده می شوند و سپس این فیلامنت های تکی تابیده میشوند تا یک نخ را تولید کنند در جریان ریسندگی و تابیدن مونوفیلامنت ها به هم, برای تولید نخ, نخ ها را در آهار فرو می برند که این کار باعث کاهش باربری مکانیکی و اصطکاک بین مونوفیلامنتها شده و عملکردی مشابه روغن زنی خواهد داشت .

پارچه شیشه را در رول هایی به عرض ۵ متر, ۶ الی ۱۰ بار از امولسیون رقیق PTFE عبور داده و سپس آن را زیر اشعه مادون قرمز قرار می دهند تا آب موجود بر روی آن به طور کامل بخار شود. بعد از اولین مرحله از روکش کردن فرایند sintering انجام می شود.

یعنی به خاطر توانایی سیالیت پائین آن بعد از ذوب شدن, PTFE را تا دمای قبل از نقطه ذوبش حرارت می دهند (بین ۳۷۰ تا ۳۸۰ درجه سانتیگراد) و این کار باعث می شود تا بخشی از مواد, کاراملیزه شوند. این مراحل آنقدر انجام می شود تا ضخامت روکش به حد مورد نظر برسد.

فرایند sintering بر روی مواد PTFE در لایه های مختلف منجر به ایجاد سطحی شیار دار می شود که در انتها میتوان آن را با استفاده از FEP در فرایند تکمیل کاملاً مسطح و برطرف نمود. در طول کل عملیات, جهت تار با یک نیروی مشخص تحت کشش قرار می گیرد. در حین عملیات sintering به علت گرمای شدید امکان گرفتن سریع پارچه در جهت پود وجود ندارد.

فروموج موجود در نخ های پود که در حین بافت ایجاد شده است همچنان در آن باقی مانده و با کشش اعمالی در جهت تار بیشتر هم می شود.
بعد از اتمام فرایند روکش کردن, پارچه سرد می شود. اختلاف موجود بین ضریب انبساط حرارتی پارچه شیشه و PTFE و سرد شدن سریعتر لایه های بیرونی منجر به این خواهد شد که PTFE قبل از پارچه تغییر طول دهد. از آنجایی که در حین پوشش پارچه (coating)، فرایند کاراملیزاسیون اتفاق می افتد, در ابتدا پوشش پارچه به رنگ قهوه ای روشن تغییر رنگ داده ولی بعد از این که این پارچه چند ماه در معرض تابش UV خورشید قرار گرفت به سفید تغییر رنگ می دهد.

جدا از این تغییر رنگ از قهوه ای به سفید, تغییر و تاثیر قابل توجه دیگری بر روی پارچه شیشه آغشته به PTFE در اثر قرار گرفتن طولانی مدت در زیر تابش خورشید مشاهده نشده است.
یکی از معایب پارچه های پوشیده شده با PTFE استعداد بالای آنها در پیچ و تاب خوردن یا Kinking بوده که باعث شده تا این نوع پارچه ها نیاز به دیتایل های اجرائی خاص در لبه های پوسته داشته باشند.

در حین عملیات مربوط به آماده سازی برای نصب شامل (بسته بندی و انتقال و خود عملیات نصب) ،باید اقدامات پیشگیرانه مناسبی را مبذول داشت تا مانع از وقوع شکست و گسیختگی بر روی لایه پوشش در حین این مراحل شوند. زیرا چنین شکست هایی در پارچه می توانند نقطه شروع پارگی های دیگر باشند. بنابر این استفاده از این نوع پارچه ها برای استفاده به عنوان عناصر سازه ای در سازه های موقتی و جمع شونده مناسب نیست.

در ضمن بریدن این پارچه ها نیز سخت است و خیلی سفت هستند و بکار بردنشان دشوار بوده و فقط در دماهای بالای ۵ درجه سانتیگراد می توانند بدون آسیب نصب شوند. بعلاوه، بواسطه خزش زیاد در این نوع پارچه ها, زمان نصب به طور قابل توجهی افزایش خواهد یافت.
گروهی دیگر از موادی که به ندرت مورد استفاده قرار میگیرند الیاف شیشه با روکش سیلیکون هستند. مواد اصلی باربر در این نوع پارچه ها, فیلامنت های به هم بافته شده از شیشه سیلیکاتی می باشند. ماده بکار رفته برای پوشش پارچه, سیلیکونی است که خصوصیات آن با افزودن مواد مناسب بهبود یافته است و بسته به نوع کاربرد می توان از انواع شفاف تا مات آن استفاده نمود.

از مزایای ویژه این پارچه انعطاف پذیری آن است و پدیده kinking نیز در آن رخ نمی دهد. در ضمن این پارچه الزامات لازم در مورد استحکام را برآورده ساخته و رفتار آن در مقابل پارگی نیز مطلوب می باشد. این نوع پارچه ها تا حد بالایی در مقابل هجوم مواد شیمیایی مقاوم بوده و می توانند در حرارت بین ۶۰ تا ۸۰ درجه سانتیگراد نیز استفاده شوند. در ضمن این پارچه ها در مقابل UV خورشید نیز مقاومند. ترد و شکننده نمیشوند و میتوان آنها را به رنگ دلخواه در آورد.

اما عیبی که در این پارچه ها وجود دارد و باید در اینجا به آن اشاره نمود رفتار آنها در مقابل آلودگی های محیطی است که باعث کثیف شدن این نوع پارچه می شود.

سیلیکونها در مقابل حملات شیمیایی مقاوم هستند اما گرد و خاک موجود در محیط را جذب کرده و کثیف می شوند . برای تولید این نوع پارچه باید رزین اولیه سیلیکون را به صورت خمیر در اورده و سپس در یک حلال حل کرده و به خوبی مخلوط نمود. سپس این سیلیکون با استفاده از یک سیستم چاقویی air knife( این سیستم با فشار هوا کار میکند و مواد را با فشار بر روی سطح پارچه می پاشد) بر روی سطح پارچه شیشه ریخته می شود.

با عبور air knife به دفعات, مخلوط سیلیکون در حالت خمیر به هر دو طرف پارچه شیشه مالیده شده و سپس از یک لایه مخلوط سیلیکون نیز به عنوان لایه بالایی (top coat) استفاده می گردد.

بـه منظور بررسی رفتار جذب آلودگی در این نوع پارچه ها، تست های زیادی توسط سازندگان و تولید کنندگان بر روی ایـن نـوع پارچـه هـا انجام می گیرد تا بدین طریق بتوان میزان جذب آلاینده ها توسط آنها را بررسی کرده و آن را تحت کنترل خود در آورند. سیلیکون ها را نمیتوان از طریق گرم کردن به هم جوش داد؛ این ماده نقطه ذوب مشخصی ندارد و بواسطه زنجیره ای از مولکولهای فضائی به یک الاستومر متصل شده است. این پارچه های رول شده تا عرض ۲ متر را بسته به اطلاعات دریافتی از تولید کنندگان می توان از طریق دوختن, منگنه کردن یا Vulcanized به هم متصل کرد.
فرایند vulcanization بر روی نوارهای سیلیکونی بوسیله تیرهای پرسی انجام می گیرد. یک نوار چسبناک سیلیکونی بین دو قسمتی که باید به هم جوش بخورند قرار داده شده و بین ۱۵۰ تا ۱۷۰ درجه سانتیگراد حرارت داده می شوند. در پایان فرایند vulcanization که بین ماده ای چسبنده از پلیمرهای مصنوعی (با ترکیبات ارگانیک) و مولکولهای پلاستیک لایه پوشش سیلیکونی صورت میگیرد منجر به ایجاد اتصالی با مقاومت بسیار بالا خواهد شد.

طول زمان جوش در این فرایند تقریباً بین ۳۰ ثانیه تا ۲۰ دقیقه می باشد . در این روش اتصال باید به مقاومت حرارتی درز چسب خورده توجه ویژه ای داشته باشیم. برای دستیابی به ثبات و عدم انقباض، باید محصول تولید شده را به مدت مشخصی در درجه حرارت معینی در انبار نگه داریم تا از تثبیت فرم آن در پایان واکنش اطمینان حاصل کنیم.